‘Je kan er je IPhone op gelijk zetten’. Iedere zaterdagochtend, stipt om 08.30 hoor ik de klik van het kleine hekje, slaan de honden aan en rennen naar Chris toe. Die helpt me al 3 jaar iedere zaterdagochtend met het voeren van de bokken. Hij haalt het voer uit de stal en samen lopen we naar de hei. Tijdens de wandeling nemen we de week door. Wat er is gebeurd op school, met ‘grootvoet’ de eend, het vervelende slijten van klompen en andere belangrijke dingen. Bij de bokken aangekomen verlaagd Chris de nachtstroom, naar de dagstroom, doet het hek open, loopt tussen de bokken waarvan de horens boven hem uitkomen, naar de vangkraal. Daar verdeeld ie het voer, duwt het hek open, telt de dieren of ze er allemaal zijn en kijkt tevreden als ze hun dagelijkse kleine portie brok opeten. Hij controleert het water, zwaait het hek naar de hei open en wacht tot de dieren klaar zijn. Terug naar huis praten we verder. Nog wat spelen met de honden, kijken of de eenden in het Hessenmeer zitten en dan fietsen we samen naar zijn huis. Niet meer nodig, maar een ‘ingesleten’ gewoonte. Hij weet nog niet wat hij wil worden; timmerman, jager, bokkenboer of alle drie. De tijd zal het leren.
